Pierwsza historyczna wzmianka o Siedlcach została zapisana w dokumencie wystawionym przez biskupa krakowskiego Zbigniewa Oleśnickiego w Krakowie z datą 5.II.1448 r. Biskup określił w nim dziesięcinę należną plebanowi łukowskiemu między innymi ze wsi Siedlce, Pruszyn, Krzesk i Golice.


Siedlce w ciągu dwóch pierwszych wieków swego istnienia były własnością Pruszyńskich, Gniewoszów z wielodzietnym Danielem na czele, następnie Siedleckich, którzy utworzyli nazwisko od największej wsi swych włości oraz Olędzkich opisanych w pamiętnikach Jana Chryzostoma Paska. Wszystkie te rodziny pieczętowały się herbem „Rawa”

Dzięki staraniom Stanisława Siedleckiego biskup krakowski Piotr Tomicki dokumentem z datą 22.XI.1532 ustanowił w Siedlcach parafię, a właściciel Siedlec wybudował drewniany kościół i bogato go uposażył.

Król Zygmunt Stary w 1547 roku na prośbę Stanisława Siedleckiego, właściciela wsi Siedlce, wydał przywilej lokacyjny na prawie magdeburskim.

W roku 1668 Joanna z Olędzkich (wychodząc po raz trzeci za mąż) wniosła dobra siedleckie w wianie Michałowi Jerzemu Czartoryskiemu, pieczętującemu się herbem „Pogoń”. Od tego czasu herb ten związany jest z miastem Siedlce.

Duży wpływ na zmiany urbanistyczne w Siedlcach mieli Izabela z Morsztynów i Kazimierz Czartoryscy, którzy odbudowali je po pożarze w 1693 r. Wznieśli pierwsze murowane budowle w mieście: własny pałac i domy zajezdne oraz ufundowali murowany kościół.

Kolejnymi właścicielami Siedlec byli Michał Fryderyk Czartoryski od 1752 roku kanclerz wielki litewski oraz Eleonora z Waldsteinów Czartoryska , której przypisuje się intensywny ruch budowlany w Siedlcach w połowie XVIII w. Wybudowano wtedy okazały murowany ratusz, pałacyk przeznaczony na plebanie i bramę – dzwonnicę, która dotrwała tylko do 1941 r.

Aleksandra z Czartoryskich Ogińska odziedziczył dobra siedleckie po śmierci ojca. Była bardzo zaangażowana w rozwój miasta. Wybudowała okazały pałac przy którym założyła park zwany „Aleksandrią”, rozbudowała ratusz, przebudowała kościół i kazała wznieść kaplicę grobową, w podziemiach której jest pochowana.

Po bezpotomnej śmierci Aleksandry Ogińskiej dobra siedleckie odziedziczyła jej siostrzenica Izabela z Flemingów z mężem Adamem Kazimierzem Czartoryskim. Uregulowali oni w mieście sprawy własnościowe, a następnie zamienili je z rządem austriackim na inne dobra bliższe ich własnej siedzibie w Puławach.

Od 1807 roku miasto stało się własnością rządową, co dało mu większą samorządność. Niestety o jego losach decydowały państwa zaborcze, najpierw Austria, a od 1815 roku Rosja. W tym czasie Siedlce trzykrotnie były centrum administracyjnym:

- w latach 1815-1837 – stolicą Województwa Podlaskiego,

- w latach 1837-1845 – stolicą Guberni Podlaskiej,

- w latach 1867-1912 – stolicą Guberni Siedleckiej.

Jednym z ważnych wydarzeń było przeprowadzenie przez Siedlce Traktu Brzeskiego. Była to tak zwana „droga bita”, która łączyła Warszawę z Brześciem. Całą trasę wybudowano w latach 1818-1823, a na jej obu końcach ustawiono obeliski z wizerunkami Warszawy, Siedlec i Brześcia oraz płaskorzeźbami pokazującymi pracę przy budowie tej drogi.

Kolejnym była budowa z inicjatywy prywatnej Warszawsko-Terespolskiej Drogi Żelaznej. Następną linią była otwarta w roku 1884 trasa Siedlce – Małkinia, a trzecią Siedlce-Czeremcha wybudowana w latach 1903-1906.

Po odzyskaniu niepodległości w 1918 r. i po wojnie polsko-bolszewickiej w 1920roku Siedlce były miastem powiatowym w województwie lubelskim. Stacjonował tu znaczny garnizon wojskowy- w południowej części miasta, a w północnej powstała dzielnica „Nowe Siedlce”. Wzniesiono też kilka nowoczesnych budynków w tym gmach Banku Polskiego.

Istotnym dla Siedlec było reaktywowanie Diecezji Podlaskiej. Papież Benedykt XV w 1918 r. reaktywował Diecezję Podlaską istniejącą w latach 1818-1867, a zniesioną rozporządzeniem carskim. W 1924 roku oficjalnego przeniesienia siedziby Diecezji z Janowa do Siedlec dokonał papież Pius XI i zmienił jej nazwę na „Siedlecka czyli Podlaska”. Biskup Henryk Przeździecki – pierwszy biskup reaktywowanej Diecezji praktycznie rezydował w Siedlcach od 1921 roku.

W Siedlcach krzyżowały się ważne drogi. Z północy na południe biegł szlak z Gdańska i Wilna przez Węgrów, Siedlce i Łuków do Krakowa oraz z zachodu na wschód od Warszawy przez Siedlce do Brześcia. Dzięki nim Siedlce były aglomeracją miejską liczącą 30 tysięcy mieszkańców, w 1939 roku żyło tu już ponad 40 tysięcy obywateli. Podczas II wojny światowej Siedlce bardzo ucierpiały od bombardowań w 1939 roku oraz w roku 1944. II wojna światowa zdziesiątkowała liczbę mieszkańców do 27 tysięcy. Zabrakło mieszkańców pochodzenia żydowskiego, których przed wojną było w Siedlcach około 37 %. W czasie okupacji niemieckiej została spalona XIX-wieczna synagoga i rozebrana brama-dzwonnica z XVIII wieku.

Mieszkańcy Siedlec wykazali się wielką ofiarnością w 1943 roku ratując dzieci z transportów osób wysiedlonych z Zamojszczyzny.

Po zakończeniu II wojny światowej Siedlce były miastem powiatowym, zaś od 1975-1998 roku miastem wojewódzkim.

Współczesne Siedlce to miasto ludzi młodych, otwartych, przyjaznych i dobrze wykształconych. Znaczący ośrodek akademicki, centrum kulturalne i edukacyjne regionu. Miasto, w którym odbywają się festiwale, wystawy i koncerty o wymiarze ogólnopolskim. Siedlce to jedno z tych wyjątkowych miast, w którym tradycja łączy się z nowoczesnością. Jego wielowiekowa historia to coś, z czego jako mieszkańcy powinniśmy być niezwykle dumni.