15 stycznia mija 470 lat od nadania praw miejskich Siedlcom. W 1547 roku król Zygmunt Stary (1507-1548) na prośbę Stanisława Siedleckiego, właściciela wsi Siedlce, wydał przywilej lokacyjny na prawie magdeburskim. Nadanie praw miejskich przyczyniło się do rozwoju rynku lokalnego, a przez to i rozkwitu samego miasta.

Osadnictwo na naszych terenach zaczęło intensywnie rozwijać się po unii polsko-litewskiej, zawartej w 1385 roku w Krewie. Pierwsza wzmianka o Siedlcach pochodzi z 1448 roku, czyli z początków panowania Kazimierza Jagiellończyka (1447-1492). Siedlce położone były na terenie Ziemi Łukowskiej wchodzącej wówczas w skład województwa sandomierskiego. Od 1474 roku Ziemia Łukowska stanowiła integralną część nowo utworzonego województwa lubelskiego. Siedlce były położone w widłach rzek Liwca i Żytniej (obecna nazwa Muchawka), które w tym czasie wyznaczały granicę państwową. Żytnia do 1526 roku stanowiła granicę z Mazowszem, które do czasu inkorporacji było lennem Polski. Natomiast na Liwcu do unii lubelskiej Królestwo Polskie graniczyło z Wielkim Księstwem Litewskim. Oba państwa w tym czasie połączone były jedynie osobą władcy. Dopiero w 1569 roku w Lublinie zawarto unię realną. Przyłączenie Podlasia do Korony, które miało miejsce przed jej zawarciem, spowodowało, że granica na Liwcu utraciła status granicy państwowej. Pod względem podziału terytorialnego Kościoła rzymskokatolickiego Siedlce aż do upadku Rzeczypospolitej należały do diecezji krakowskiej.

Miasto Siedlce, które pierwotnie nosiło nazwę "Nova Siedlcza", lokowano na zachód od wsi Siedlce, położonej wzdłuż drogi na Mordy. Dość szybko wieś Siedlce zaczęto nazywać Starą Wsią. Na wolnych gruntach wytyczono rynek, od którego odchodziły główne ulice. Zgodnie z prawem magdeburskim w imieniu właściciela miastem zarządzał wójt, który do pomocy w wykonywaniu uprawnień sądowniczych posiadał ławę miejską. Mieszkańcy otrzymali na okres ośmiu lat zwolnienie od wszelkich powinności i podatków z wyjątkiem czopowego, czyli akcyzy od napojów alkoholowych. Ustanowiono targ tygodniowy we wtorki oraz trzy jarmarki w ciągu roku. Do naszych czasów przetrwał pierwotny układ urbanistyczny, którego centrum stanowi dawny rynek, czyli obecny Skwer imienia Tadeusza Kościuszki. Zachował się również zwyczaj odbywania targów we wtorki, które obecnie nie posiadają już charakteru cotygodniowych, ponieważ z biegiem czasu piątek stał się drugim dniem targowym w tygodniu.

oprac. WB