Asłanowicz Mieczysław (1880-1924)

Nauczyciel siedleckich szkół średnich, dyrektor gimnazjum. Zwolennik nowoczesnych metod nauczania. Patriota i społecznik.

Barszczewska-Michałowska Jadwiga (1884-1966)

Pedagog, założycielka i dyrektor szkoły. Wprowa­dzała bardzo postępowe w tamtym okresie me­tody nauczania - pracę laboratoryjną i warsztaty.

Boruciński Michał (1885-1976)

Malarz, grafik i nauczyciel. Urodził się 29 września 1885 roku w Siedlcach jako drugi syn Stanisława i Kazimiery z Miszczaków. Ojciec pracował jako bednarz w browarze broszkowskim pod Siedlcami. Po śmierci ojca Michał Boruciński zatrudnił się w siedleckiej drukarni. Stałe dochody pozwoliły mu nie tylko pomagać finansowo matce, ale również opłacać lekcje rysunku u miejscowego malarza Ignacego Gajewskiego. W wieku szesnastu lat opuścił rodzinne miasto, aby podjąć pracę w Odlewni Czcionek Samuela Olgelbranda Synów w Warszawie. Tam też uczęszczał na wieczorowe kursy rysunku prowadzone przy Muzeum Przemysłu i Rolnictwa. W 1904 roku rozpoczął naukę w otwartej po wieloletniej przerwie Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie (obecnie Akademia Sztuk Pięknych). Był uczniem Kazimierza Stabrowskiego (1869-1929) i Konrada Krzyżanowskiego (1872-1922). Studia malarskie kontynuował w Paryżu, Rzymie i Florencji. Malował portrety, pejzaże, sceny rodzajowe i historyczne. Projektował witraże i ilustrował książki. W okresie międzywojennym wiele uwagi w swojej twórczości poświęcił Huculszczyźnie. Po wojnie powstał jego cykl rysunków "Ruiny Warszawy". Namalował również wiele obrazów o charakterze sakralnym. Jeden z nich, zatytułowany "Wniebowzięcie Najświętszej Marii Panny", znajduje się w ołtarzu głównym kościoła w Kocku (diecezja siedlecka). W 1930 roku był jednym ze współorganizatorów Instytutu Propagandy Sztuki. W latach 1950-1961 pracował w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie prowadził zajęcia na Wydziale Konserwacji. Swoje prace prezentował na wielu krajowych i zagranicznych wystawach. Był żonaty z Zofią Jakimowicz (1883-1969), siostrzenicą Władysława Stanisława Reymonta. Córka Hanna (1911-1987) była żoną Jerzego Sołtana (1913-2005), architekta i profesora Harvard University. Michał Boruciński zmarł 21 kwietnia 1976 roku w Warszawie i pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. Po jego śmierci córka przekazała Muzeum Okręgowemu w Siedlcach 1700 prac ojca z lat 1945-1975. Prace Michała Borucińskiego znajdują się również w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie i Muzeum Narodowego w Krakowie.

Buczyńska Ziuta (1910-2002)

Artystka, tancerka. W 1936 r. na Olimpiadzie w Berlinie została zaliczona do pierwszej grupy światowych tancerzy. Występowała w wielu krajach Europy.

Chojecka Lidia (ur. 1977)

Lekkoatletka, wychowanka MKS Pogoń Siedlce. Specjalistka od biegów średnich i długich (1500 m i 3000 metrów). Największe osiągnięcie w dotychczasowej karierze Lidii Chojeckiej to złoty medal na 3000 m podczas Halowych Mistrzostw Europy 2005 oraz złote medale na 1500 i 3000 metrów podczas HME 2007. Wywalczyła także srebrny medal na tym dystansie podczas Halowych Mistrzostw Europy 2000, a także brąz na 1500 m na Halowych Mistrzostwach Europy 1998 i brązowy medal halowych mistrzostw Europy w biegu na 3000 metrów w 2011.

Jest brązową medalistką na 1500 m z Halowych Mistrzostw Świata 1997 (po dyskwalifikacji Mary Decker-Slaney), 1999 oraz na 3000 m w 2006.

Zajęła piąte miejsce w biegu na 1500 m podczas Igrzysk Olimpijskich w Sydney 2000 oraz szóste (na tym samym dystansie) w Atenach 2004. Piąta na 1500 m na mistrzostwach świata w Edmonton (2001), siódma na mistrzostwach świata w Berlinie (2009), ósma w Osace (2007) i dziewiąta w Sewilli (1999). W biegu na 1500 m zajęła również szóste miejsce na mistrzostwach Europy w 1998 i piąte na mistrzostwach Europy w 2006. Bez powodzenia startowała w igrzyskach olimpijskich w Pekinie (2008), kończąc udział w biegu na 1500 m już w eliminacjach.

Uznana najlepszą zawodniczką halowych mistrzostw Europy Birmingham 2007. W 2001 zdobyła prestiżową Nagrodę Marszałka Województwa Mazowieckiego.

Sześciokrotna mistrzyni Polski na 800 m, 1500 m, 5000 m i 10 000 m, a także piętnastokrotna halowa mistrzyni Polski (na 800 m, 1500 m i 3000 m). W 2013 roku zakończyła karierę sportową.

Ciekot Szczepan (1885-1964)

Działacz chłopski. W okresie międzywojennym poseł na Sejm z ramienia PSL Aktywny działacz spółdzielczości i oświaty wiejskiej. Wzorowy rolnik, wprowadzał nowoczesne metody gospodarowania, jako pierwszy w okolicy założył gospodarstwo warzywno- nasienne.

Dederko Witold (1906-1988)

Fotografik, publicysta, nauczyciel i aktor niezawodowy. Urodził się 26 marca 1906 roku w Siedlcach. Był synem Mariana Dederki (1880-1965) i Rozalii z Sakowiczów, wnukiem Sotera Dederki (1842-1900), powstańca styczniowego i zesłańca, pochodzącego z Puzeli w powiecie lidzkim (obecnie Białoruś). W 1905 roku jego ojciec zamieszkał w Siedlcach, gdzie zaangażował się w nielegalną działalność oświatową. Zagrożony aresztowaniem wyjechał do Belgii. Ukończył tam studia inżynierskie. Po powrocie do kraju osiadł w Królowym Moście koło Białegostoku, w rodzinnym majątku żony. W latach dwudziestych XX wieku prowadził zakład fotograficzny w Warszawie, w którym od najmłodszych lat pracował również jego syn Witold. Marian Dederko opracował technikę fotonitu, "w której wyjściowy pozytywowy obraz fotograficzny poddawano bardzo intensywnemu retuszowi, i tak otrzymany obraz kopiowano na drodze fotograficznej". Witold również rozwijał technikę gumy, opracowując jej odmianę, zwaną gumą warszawską, której opis zawarł w pracy "Guma warszawska. Chromianowa technika fotograficzna", wydanej w 1983 roku. Jeszcze przed wojną zdobył bogate doświadczenie zawodowe. W 1929 roku podjął pracę fotoreportera w Polskiej Agencji Telegraficznej. Od 1935 roku kierował laboratorium Kodaka w Warszawie. W 1939 roku opublikował "Fotografia, czyli obrazy słońcem malowane". Po wojnie prowadził również działalność dydaktyczną. Pracował w łódzkiej filmówce (obecnie Państwowa Wyższa Szkoła Filmowa, Telewizyjna i Teatralna im. Leona Schillera) i szkole fotograficznej w Warszawie (obecnie Zespół Szkół Fototechnicznych). Z myślą o propagowaniu wiedzy fotograficznej napisał "Jak fotografować Druhem. Poradnik dla najmłodszych fotoamatorów". Książka ta wyszła drukiem w 1961 roku i była instrukcją posługiwania się tym prostym aparatem fotograficznym produkowanym po wojnie przez Warszawskie Zakłady Fotooptyczne. Popularyzowaniu umiejętności fotografowania poświęcił swoją pierwszą książkę "Fotografowanie. Poradnik dla amatora", która ukazała się w 1936 roku. W jego działalności publicystycznej problematyka ta zajmowała poczesne miejsce. Wspólnie z Andrzejem Pytlińskim i Feliksem Kanclerzem opublikował dwutomową pracę "O fotografowaniu prawie wszystko. Poradnik instruktora" (1968, 1970). Razem z Andrzejem Pytlińskim wydał "Fotografia barwna w zespole amatorskim" (1972), a z Ryszardem Mariańskim - "Reportaż fotograficzny" (1972). Do szczególnie cennych należy jego studium "Oświetlenie w fotografii" (1963, 1970, 1972), które po jego śmierci wyszło w wersji uaktualnionej pod tytułem "Światło i cień w fotografii" (2006, 2008). Z pozycji książkowych opublikował prace, zawierające wiele cennych wskazówek z zakresu sztuki fotografowania: "Łopatą do głowy czyli rozmowy Tadeusza Pstrykowicza z jego wujem profesorem Panchrockim" (1958), "Elementy kompozycji fotograficznej" (1960), "Fotografowanie architektury" (1971), "Warsztat techniczny artysty fotografa" (1985), "Sztuka fotografowania" (1986, 2009), "Przedmiot rzeczywisty i jego obraz" (1989). Uczestniczył w wielu wystawach fotograficznych. Jego prace są nadal prezentowane w ramach różnych ekspozycji. Witold Dederko był aktorem niezawodowym, grającym role epizodyczne i drugoplanowe. Na ekranie zadebiutował w wieku sześćdziesięciu lat. Zagrał w 47 filmach i serialach telewizyjnych, w tym we "Wszystko na sprzedaż" (1969) i "Ziemi obiecanej" (1974) Andrzeja Wajdy, "Perle w Koronie" (1972) Kazimierza Kutza, "Chłopach" (1973) Jana Rybkowskiego, "Nocach i dniach" (1975) Jerzego Antczaka i "Krzyku" (1982) Barbary Sass. Jego synem jest Szymon Dederko, fotografik. Witold Dederko zmarł 10 września 1988 roku w Warszawie.

Dębiński Bolesław (1868-1921)

Działacz społeczny i lekarz pulmonolog. Urodził się w 1868 roku w Siedlcach. W 1886 roku po ukończeniu gimnazjum, do którego uczęszczał w rodzinnym mieście, rozpoczął studia przyrodnicze w Petersburgu. Na początku 1889 roku za udział w polskich organizacjach konspiracyjnych został aresztowany i wydalony z uczelni. Studia wznowił na wydziale lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. W Warszawie podjął również działalność w Związku Robotników Polskich, organizacji podziemnej prowadzącej wyłącznie działalność oświatową i ekonomiczną. Brał udział w zakładaniu nielegalnych kas strajkowych. Współpracował z "Tygodnikiem Powszechnym", legalnym pismem robotniczym wydawanym w 1891 roku przez Ludwika Krzywickiego, które na skutek ciągłych konfiskat cenzury rosyjskiej po kilku miesiącach przestało wychodzić. W nocy z 23 na 24 listopada 1891 roku Bolesław Dębiński wraz z innymi działaczami nielegalnej organizacji robotniczej został aresztowany i osadzony w X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej. Zwolniony 12 lutego 1892 roku za kaucją, został wydalony z Uniwersytetu Warszawskiego i pozbawiony prawa studiowania na innych Uczelniach w Rosji. Studia medyczne kontynuował w Paryżu. Podczas jego nieobecności w kraju 28 listopada 1894 roku zapadł wyrok administracyjny w sprawie 57 działaczy Związku Robotników Polskich. Bolesław Dębiński został skazany na trzy miesiące więzienia, a następnie rok nadzoru policyjnego z zakazem przebywania w guberniach położonych na ziemiach dawnej Rzeczypospolitej i miastach uniwersyteckich na całym terytorium państwa rosyjskiego. W związku z pobytem we Francji uniknął jednak wykonania kary. Na emigracji współpracował z "Przeglądem Socjalistycznym", założonym z inicjatywy Związku Młodzieży Polskiej ZET. Pod pseudonimem Józef Drut opublikował pracę "Ruch robotniczy w Królestwie Polskim w okresie trzech ostatnich lat". Po utworzeniu Związku Zagranicznego Socjalistów Polskich działał w sekcji paryskiej. W 1896 roku zerwał z ruchem socjalistycznym, a związał się z endecją. Po uzyskaniu w 1899 roku dyplomu doktora medycyny podjął pracę w Instytucie Pasteura. Od 1903 roku praktykował w Szpitalu Saint-Quentin. W 1905 roku po uzyskaniu decyzji o anulowaniu kary powrócił do kraju. Pracował w szpitalach warszawskich: Świętego Ducha, Przemienienia Pańskiego i Dzieciątka Jezus. Praktykę lekarską łączył z pracą badawczą. Opracował metodę różnicowania gruźlicy czynnej i nieczynnej płuc za pomocą odczynów tuberkulinowych. Uznanie zyskał wydany przez niego podręcznik "Diagnostyka Gruźlicy". Wyniki swoich badań publikował w języku polskim, niemieckim i francuskim. Czynnie uczestniczył w walce z gruźlicą jako chorobą społeczną. "Cieszył się - jak pisał Ludwik Zembrzuski - wielkim poważaniem w świecie naukowym lekarskim i w społeczeństwie, odznaczał się umysłem krytycznym, niezwykłą pracowitością, prawością charakteru i szeroko pojętym humanitaryzmem". Zmarł 15 kwietnia 1921 roku w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim.

Fogiel Aleksander (1910-1996)

Aktor, reżyser, scenograf i autor sztuk teatralnych. Urodził się 26 lutego 1910 roku w Siedlcach, w rodzinie kolejarskiej. Tu też pobierał naukę i zdobył zawód kolejarza. W 1927 roku debiutował na deskach Teatru Praskiego rolą Antosia w Karpackich Góralach Józefa Korzeniowskiego. Przed wojną był związany z różnymi teatrami. W latach 1937-1939 prowadził Teatr Domu Żołnierza w Siedlcach. W okresie międzywojennym pracę artystyczną godził z pracą zawodową na kolei, która zapewniała mu egzystencję. Dwa lata praktykował u wybitnego scenografa teatralnego Wincentego Drabika (1881-1933), ucznia Stanisława Wyspiańskiego. Wojnę spędził w Siedlcach. Utrzymywał się z prowadzenia sklepu. W latach 1944-1946 występował w teatrach wojskowych - Frontowym Teatrze Artylerii II Armii WP i Objazdowym Zespole Teatru Domu Żołnierza w Poznaniu. W 1947 roku złożył eksternistyczny egzamin aktorski. Po wojnie związany był z teatrami repertuarowymi: Wrocławia (1947-1949), Częstochowy (1949-1951), Poznania (1951-1952), Szczecina (1952-1959), Łodzi (1959-1979, 1985-1988), Jeleniej Góry i Wałbrzycha (1962), Gorzowa Wielkopolskiego (1979-1980) oraz Kalisza (1982-1983). Zagrał w stu przestawieniach teatralnych. Wyreżyserował dwadzieścia jeden sztuk, a do dziewiętnastu zaprojektował scenografię. Występował również w Teatrze Telewizji. W latach 1955-1958 był dyrektorem Teatru Lalek "Rusałka" w Szczecinie (obecnie Teatr Lalek "Pleciuga"). Zagrał w ponad stu filmach i serialach telewizyjnych. Na ekranie zadebiutował w wieku czterdziestu ośmiu lat. Do najbardziej znanych jego ról należy Maćko z Bogdańca w "Krzyżakach" Aleksandra Forda, wójt w "Konopielce" Witolda Leszczyńskiego oraz sołtys w trylogii Sylwestra Chęcińskiego - "Sami swoi", "Nie ma mocnych" i "Kochaj albo rzuć". W Siedlcach urodzili się jego dwaj synowie: Andrzej (1941) i Waldemar (1943-1976). Pierwszy jest śpiewakiem i występuje w Teatrze Muzycznym w Łodzi. Drugi był tancerzem i choreografem, związanym pod koniec życia z Teatrem Muzycznym w Gdyni. Stryjecznym bratem Aleksandra Fogla był Mieczysław Fogg, piosenkarz. Aleksander Fogiel zmarł 17 stycznia 1996 roku w Łodzi i został pochowany tam na cmentarzu na Dołach.

Frankowski Eugeniusz (1884-1962)

Archeolog, etnolog, iberysta. Prowadził szerokie badania archeologiczne i antropologiczne w Polsce i za granicą. Brał czynny udział w kongresach etnograficznych w kraju i za granicą.. Opublikował kilkadziesiąt prac naukowych.

Furmaniak Katarzyna (ur. 1984)

Reprezentantka Polski w kick-boxingu w formułach light i full contact oraz w boksie. Instruktorka kick-boxingu. Mieszka w Siedlcach. Od 2001 roku trenuje kick-boxing, a od 2008 boks w klubie UKS Power Siedlce. Ukończyła studia na Akademii Podlaskiej z tytułem magistra na kierunku Biologia z wychowaniem fizycznym.

• Zawodowa Mistrzyni Świata w kick- boxingu w formule full contact w kategorii (do 65 kg) w Siedlce 2011.
• Zawodowa Interkontynentalna Mistrzyni Świata w kick- boxingu w formule full contact w kategorii (do 66 kg) 2008.
• Mistrzyni Świata w kick-boxingu w formule full contact w kategorii (do 65 kg) w Portugalii w 2007.
• Mistrzyni Świata w formule light contact (do 65 kg) w węgierskim Segedynie w 2005 roku.
• Zawodowa Mistrzyni Europy Full Contact w wadze (do 66 kg) 2008.
• Mistrzyni Europy w formule full contact (do 65 kg) w Warnie w 2008.
• Wicemistrzyni Europy w kick boxingu w formule light contact w wadze (do 65 kg) w 2006.
• Wielokrotna złota medalistka mistrzostw Polski, pucharów Polski, pucharów świata.
• Zawodowa Mistrzyni Polski w formule light contact.
• Międzynarodowa Zawodowa Mistrzyni Polski Full Contact (do 65 kg) 2009
• Wicemistrzyni Europy w boksie (do 69 kg), Ukraina 2009.
• Brązowy medal mistrzostw Europy w boksie (do 69 kg), Holandia 2011.
• Mistrzyni Polski w boksie (do 70 kg), zdobywczyni pucharu za najlepszy poziom wyszkolenia technicznego, oba tytuły wywalczone w Grudziądzu 2008.
• Mistrzyni Polski w boksie (do 69 kg), Grudziądz 2009.
• Zdobywczyni 2 miejsca w Turnieju Ahmed Kommet w Turcji w 2009.
• Mistrzyni Polski w boksie (do 69 kg), Grudziądz 2010.
• Mistrzyni Polski w boksie (do 69 kg), Grudziądz 2011.
• Zdobywczyni 2 miejsca w Turnieju Feliksa Stamma, Warszawa 2011.

Gardziński Marian (1939-2010)

Rzeźbiarz, medalier, malarz i nauczyciel. Urodził się 13 stycznia 1939 roku w Mogielnicy koło Grójca. Tam też uczęszczał do szkoły podstawowej, po ukończeniu której naukę początkowo kontynuował w miejscowym Liceum Ogólnokształcącym. W 1954 roku dalszą edukację podjął w Liceum Technik Plastycznych w Kielcach. W 1959 roku rozpoczął studia na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, które sześć lat później ukończył z wyróżnieniem. Był uczniem Franciszka Strynkiewicza, rzeźbiarza pochodzącego również z Mogielnicy. Po studiach przez kilka lat pracował w Ciechanowie, gdzie najpierw prowadził zajęcia z plastyki w Studium Nauczycielskim, a następnie w pomaturalnym Studium Reklamy, którego był współorganizatorem. W 1971 roku zamieszkał w Siedlcach, gdzie podjął pracę w Wyższej Szkole Nauczycielskiej. Zajęcia na siedleckiej uczelni prowadził do 2006 roku. Jego autorstwa są pomniki Henryka Sienkiewicza w Okrzei i Jana Pawła II w Siedlcach. Zaprojektował również statuetkę "Aleksandrii", nagrody Prezydenta Miasta Siedlce, przyznawanej od 1996 roku. Zajmował się również malarstwem. Jest autorem cyklu akwareli poświęconych pejzażowi nadbużańskiemu. Jego syn Michał również jest rzeźbiarzem. Marian Gardziński zmarł 5 kwietnia 2010 roku w Siedlcach i został pochowany na miejscowym Cmentarzu Janowskim.

Jamrozik Adam Mieczysław (1906-1966)

Nauczyciel, w okresie okupacji czynnie uczestniczył w tajnym nauczaniu. Animator kultury, aktor.

Jastrzębski Zygmunt (1875-1925)

Bankowiec, minister skarbu. Urodzony w Siedlcach. Kształcił się w Warszawie. Uczestniczył w nielegalnej działalności oświatowej, za co został aresztowany przez Rosjan. W 1904 roku, trzy lata po ukończeniu studiów, wyjechał do Chin, gdzie podjął pracę w Banku Rosyjsko-Chińskim. Szybko awansował, obejmując wkrótce stanowisko dyrektora wschodniej grupy oddziałów, mieszczącej się w Szanghaju. Aktywnie uczestniczył w życiu tamtejszej Polonii. Sfinansował budowę Domu Polskiego w tym mieście. Po odzyskaniu niepodległości powrócił do Polski. W rządzie Juliana Nowaka (31 lipca - 14 grudnia 1922) pełnił funkcję ministra skarbu. Początkowo resortem tym kierował w pierwszym rządzie Władysława Sikorskiego, powołanym 16 grudnia 1922 roku. Na tym stanowisku 2 stycznia 1923 roku zastąpił go jednak Władysław Grabski. Zmarł 13 marca 1925 roku i został pochowany na Powązkach w Warszawie.

Jaszczuk Tomasz (ur. 1992)

Lekkoatleta specjalizujący się w skoku w dal. W 2011 roku zdobył srebrny medal podczas mistrzostw Europy juniorów osiągając wynik 8,11 m i poprawiając o 9 cm 35-letni rekord Polski juniorów Marka Chludzińskiego. Brązowy medalista halowych mistrzostw Polski (2012). Mistrz Polski na stadionie (2012).

Jobczyk Wiesław (ur. 1954)

Hokeista, były reprezentant Polski w tej dyscyplinie. Przez 12 sezonów ligowych rozegrał 392 mecze i strzelił 354 gole. Zdobywca Złotego Kija Sportu dla najlepszego hokeisty kraju (1981-82), w reprezentacyjnym ataku partner Andrzeja Zabawy i Leszka Kokoszki. Jest 5-krotnym mistrzem Polski (1980, 1981, 1982, 1983, 1985), 4-krotnym królem strzelców ligowych (1979, 1981, 1982, 1983).Trzykrotny uczestnik Zimowych Igrzysk Olimpijskich (1976, 1980, 1984), uczestnik 7 turniejów o Mistrzostwo Świata (1976, 1977, 1979, 1981, 1983, 1985), w tym 2 turniejów w gr. "A", 125-krotny reprezentant kraju (1974-85), strzelec 88 goli dla reprezentacji narodowej (2. miejsce w historii polskiego hokeja). Wiesław Jobczyk to także komentator i ekspert hokejowy Telewizji Polskiej. Od wielu lat komentuje PLH oraz mecze reprezentacji Polski. Jest również stałym gościem w studio. W 2006 roku komentował dla TVP Zimowe Igrzyska Olimpijskie w Turynie. Cztery lata później gościł w studio olimpijskim TVP. Był także ekspertem programu "Trzecia tercja" w TVP Sport. W roli komentatora i eksperta na meczach polskiej ligi występował również na antenie stacji Wizja Sport. Obecnie ponownie jest ekspertem w TVP Sport.

Korzeniewski Bohdan (1905-1992)

Reżyser, krytyk i historyk teatru, jeden z twórców polskiej teatrologii, tłumacz i nauczyciel. Urodził się 12 kwietnia 1905 roku w Siedlcach. Ojciec Józef był urzędnikiem sądowym, a matka Stanisława z domu Borell - nauczycielką języka polskiego. Babka ze strony matki pochodziła ze znanej rodziny aktorskiej - Truskolaskich, która pod koniec osiemnastego wieku występowała na deskach Teatru Narodowego w Warszawie. Dzieciństwo spędził w Leszewie koło Orszy na Białorusi. W latach 1918-1925 uczęszczał do Gimnazjum Matematyczno-Przyrodnicze im. Hetmana Stanisława Żółkiewskiego w Siedlcach, po ukończeniu którego rozpoczął studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Warszawskiego. W 1930 roku obronił pracę magisterską "Drama w warszawskim Teatrze Narodowym podczas dyrekcji Ludwika Osińskiego (1814-1831)", napisaną pod kierunkiem prof. Józefa Ujejskiego (1883-1937), która cztery lata później ukazała się drukiem i została wyróżniona nagrodą Kasy im. Józefa Mianowskiego. Przed wojną pracował w Bibliotece Narodowej i Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej (PIST). Pisał w "Skamandrze", "Wiadomościach Literackich" i "Pionie". Podczas okupacji był kierownikiem komórki teatralnej w Kierownictwie Walki Cywilnej i jednym z organizatorów Tajnej Rady Teatralnej. Prowadził również zajęcia w podziemnym PIST-cie. We wrześniu 1940 roku aresztowany podczas obławy trafił do KL Auschwitz (nr 4880), skąd dzięki staraniom przyjaciół został wkrótce zwolniony. Opiekował się Teatrem Wojskowym utworzonym przez Armię Krajową w 1943 roku. Po wojnie powrócił do pracy naukowej i dydaktycznej. W 1947 roku otrzymał promocję doktorską na podstawie opinii prof. Juliana Krzyżanowskiego, który zaświadczył, że czytał zaginioną podczas Powstania Warszawskiego pracę Bohdana Korzeniewskiego - "Wojciech Bogusławski w latach powstania Teatru Narodowego". W 1956 roku został profesorem zwyczajnym. Był związany z Państwową Wyższą Szkołą Teatralną (obecnie Akademia Teatralna im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie), która kontynuowała tradycje PIST-u. W latach 1946-1948 był prorektorem tej Uczelni. Funkcję tą pełnił kierując jednocześnie Wydziałem Dramaturgicznym. Dziekanem tego Wydziału był do 1950 roku. W latach 1950-1952 i 1956-1975 był dziekanem Wydziału Reżyserii. Jego uczniami byli między innymi: Konrad Swinarski, Maciej Prus, Jerzy Grzegorzewski, Izabella Cywińska, Helmut Kajzar i Bogdan Hussakowski. W roli reżysera Bohdan Korzeniewski zadebiutował dopiero w 1948 roku na deskach łódzkiego Teatru Kameralnego inscenizacją "Szkoły żon" Moliera. W swojej karierze wyreżyserował czterdzieści siedem przedstawień teatralnych, w tym piętnaście razy wystawiał sztuki Moliera. Do najgłośniejszych jego inscenizacji należą "Szkoła żon" Moliera (Teatr Kameralny w Łodzi - 1948), "Śmierć Tariełkina" Suchowo-Kobylina (Teatr Rozmaitości w Warszawie - 1949), "Mąż i żona" Fredry (Teatr Polski w Warszawie - 1949), "Don Juan" Moliera (Teatr Polski w Warszawie - 1950, Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie - 1962), "Nie-Boska komedia" Krasińskiego (Teatr Nowy w Łodzi - 1959), "Troilus i Kresyda" Szekspira (Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie - 1960), "Sprawa" Suchowo-Kobylina (Teatr Nowy w Łodzi - 1961), "Dziady" Mickiewicza (Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie - 1963), "Zmierzch" Babla (Teatr Ateneum w Warszawie - 1966). Jego inscenizacja "Don Juana" z 1950 roku, przygotowana na deskach Teatru Polskiego w Warszawie, została zakazana przez Biuro Polityczne KC PZPR. W 1956 roku nakręcił wspólnie z Antonim Bohdziewiczem pierwszą po wojnie filmową adaptację "Zemsty" Fredry. Tłumaczył na polski literaturę francuską, rosyjską i angielską. Drukiem wyszły jego przekłady Jean Baptisty Moliera (2001) i Aleksandra Suchowo-Kobylina (1955, 1995). Jest autorem książek: "Przemoc wielka i mała. Wystąpienia i szkice teatralne 1974-1991" (2008), "Oczy" (1999), "Książki i ludzie" (1989, 1993), "Drama i inne szkice" (1993), "Wizyta u Craiga" (1983), "O wolność dla pioruna... w teatrze" (1973), "Spory o teatr. Recenzje z lat 1935-1939" (1966). W 1988 roku ukazała się "Sława i infamia", wywiad-rzeka przeprowadzony z nim przez Małgorzatę Szejnert. W latach 1955-1970 przewodniczył Polskiemu Ośrodkowi Międzynarodowego Instytutu Teatralnego (International Theatre Institute), a w latach 1957-1969 był członkiem Komitetu Wykonawczego ITI w Paryżu. Od 1956 aż do śmierci ze Zbigniewem Raszewskim współredagował "Pamiętnik Teatralny", kwartalnik poświęcony historii i krytyce teatru. W 1964 roku został odznaczony francuskim Orderem Sztuki i Literatury (L' Ordre des Arts et des Lettres). W 1972 roku otrzymał Nagrodę Fundacji Alfreda Jurzykowskiego. Zmarł 5 września 1992 roku w Warszawie. Został pochowany na cmentarzu komunalnym w Piasecznie.

Lada - Maciągowa Małgorzata (1881-1969)

Malarka. Od wczesnej młodości odznaczała się wybitnym talentem. Otrzymała wiele nagród, wyróżnień i medali. Dorobek artystyczny malarki znajduje się w Muzeum Regionalnym w Siedlcach i Muzeum Narodowym w Krakowie.

Mikulski Józef (1888-1969)

Pedagog w siedleckich gimnazjach, archeolog, regionalista. Z jego inicjatywy powstała pierwsza w Siedlcach ekspozycja muzealna związana z regionem.

Mroczek Marcin (ur. 1982)

Aktor niezawodowy, od 2000 r. występujący w znanym polskim serialu "M jak Miłość" w roli Piotra Zduńskiego. Wychowanek zespołu tanecznego CARO DANCE. Uczestnik programu telewizyjnego ShowTime w którym zajął 1 miejsce. Uczestniczył w IV edycji popularnego programu "Taniec z gwiazdami", gdzie zajął 3. miejsce. W 2007 zwyciężył w ukraińskiej wersji tego programu. 6 września 2008 w parze z Edytą Herbuś wygrał Konkurs Tańca Eurowizji 2008.

Mroczek Rafał (ur. 1982)

Aktor niezawodowy, od 2000 roku razem z bratem Marcinem gra w serialu "M jak miłość", wciela się w postać Pawła Zduńskiego. Wychowanek zespołu tanecznego CARO DANCE. Wiosną 2006 wygrał III edycję programu "Taniec z gwiazdami", a w specjalnym odcinku Finał Finałów zajął 2. miejsce. Jesienią 2007 brał udział w I edycji programu "Gwiazdy tańczą na lodzie" w której zajął 2 miejsce.

Pankiewicz Eugeniusz (1857-1898)

Kompozytor, pianista, pedagog. Występował jako solista i kameralista na koncertach w kraju i za granicą. W twórczości nawiązywał do folkloru i muzyki ludowej.

Perz Jan (1918-1992)

Reżyser teatralny i aktor, dyrektor teatrów. Urodził się 1 października 1918 roku w Siedlcach. Tam w 1938 roku ukończył Gimnazjum im. Bolesława Prusa. Po wojnie podjął naukę w Szkole Dramatycznej w Lublinie, założonej przez Eleonorę Frenkiel-Ossowską, w której pierwsze kroki stawiali: Mieczysław Czechowicz, Wiesław Michnikowski i Wojciech Siemion. Był asystentem Leona Schillera przy inscenizacji "Igraszek z diabłem" Jana Drdy. Premiera przedstawienia odbyła się 13 października 1948 roku na scenie Państwowego Teatru Wojska Polskiego w Łodzi. Na scenie tego Teatru zagrał również w "Bankiecie" Kazimierza Korcellego (1903-1987), sztuce wyreżyserowanej przez Leona Schillera (1887-1954) i Jerzego Kaliszewskiego (1912-1990). W roli reżysera zadebiutował 16 stycznia 1950 roku inscenizacją "Niemców" Leona Kruczkowskiego, którą zrealizował w Szczecinie. Na potrzeby tamtejszych Teatrów Dramatycznych (obecnie Teatry - Polski i Współczesny) w ciągu dwóch sezonów zrealizował cztery przedstawienia. W dwóch z nich również zagrał. W sezonie 1951/1952 i 1952/1953 reżyserował w Teatrze Ziemi Rzeszowskiej (obecnie Teatr im. Wandy Siemaszkowej w Rzeszowie). Od jesieni 1953 roku przez jedenaście sezonów wystawiał na różnych scenach poznańskich. Na deskach Teatru Narodowego w Warszawie przygotował "Żywą Maskę" Luigiego Pirandella, której premiera odbyła się 12 grudnia 1957 roku. W latach 1959-1963 był dyrektorem i kierownikiem artystycznym Teatru Polskiego w Poznaniu, którego drugą scenę stanowił Teatr Nowy. Następnie przez cztery sezony wystawiał na różnych scenach w kraju. Przygotował również inscenizację "Dwunastu gniewnych ludzi" w Teatrze im. Gerharta Hauptmanna (Gerhart Hauptmann Theater) w Zittau, mieście położonym na terenie Niemieckiej Republiki Demokratycznej. W latach 1967-1970 był dyrektorem i kierownikiem artystycznym Teatru im. Aleksandra Fredry w Gnieźnie, który funkcjonował wówczas jako scena objazdowa. W teatrze tym wyreżyserował wówczas dwanaście przedstawień. W latach 1970-1978 był dyrektorem Teatru Ziemi Łódzkiej, który funkcjonował wyłącznie jako teatr objazdowy. Zrealizował tam dwadzieścia trzy przedstawienia. Ostatnią inscenizacją, którą przygotował w swojej karierze była "Zemsta" Aleksandra Fredry, wystawiona 15 listopada 1981 w Gnieźnie. Na potrzeby Teatru Telewizji zrealizował pięć przedstawień. Zmarł 7 lutego 1992 roku w Łodzi i tam został pochowany.

Piekart Katarzyna (ur. 1986)

Lekkoatletka, niepełnosprawna, mistrzyni paraolimpijska w rzucie oszczepem z 2012 roku. Oprócz mistrzostwa paraolimpijskiego, w swym dorobku ma wicemistrzostwo świata IWAS w rzucie oszczepem (2011), oraz dwa brązowe medale zdobyte na tych samych mistrzostwach w biegach sprinterskich na 100 i 200 metrów.

Ponikowski Antoni (1878-1949)

Działacz polityczny i społeczny, premier i minister Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, profesor i rektor Politechniki Warszawskiej. Urodził się 29 maja 1878 roku w Siedlcach w rodzinie urzędnika Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego. Tu uczęszczał do rosyjskiego Gimnazjum Rządowego, które ukończył ze złotym medalem w 1896 roku. Początkowo naukę kontynuował w Uniwersytecie Warszawskim, skąd przeniósł się do nowopowstałego Instytutu Politechnicznego. W 1903 roku po skończeniu studiów pracował przy regulacji rzek, melioracji, osuszaniu bagien i pomiarach gruntów. W nielegalną działalność polityczną zaangażował się jeszcze jako student, działając między innymi w Towarzystwie Oświaty Narodowej oraz Towarzystwie Opieki nad Unitami. Z początku związany był z Narodową Demokracją, ale z powodu prorosyjskiego stanowiska Romana Dmowskiego zerwał z tym ugrupowaniem. Od 7 grudnia 1917 do 4 listopada 1918 kierował Ministerstwem Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego w kolejnych rządach powoływanych przez Radę Regencyjną. Po odzyskaniu prze Polskę niepodległości dwukrotnie pełnił funkcję premiera. Pierwszy raz został powołany na to stanowisko 19 września 1921 roku. Po złożeniu 5 marca 1922 roku dymisji ponownie otrzymał zadanie sformowania rządu, który powstał zaledwie pięć dni później. Jednak 6 czerwca 1922 roku zmuszony został powtórnie zgłosić dymisję rządu. W ocenie Andrzeja Krawczyka „czasy premierostwa Antoniego Ponikowskiego to bardzo ważny etap w dziejach krzepnięcia struktur polskiej państwowości”. Antoni Ponikowski w obu swoich gabinetach kierował również Ministerstwem Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. W latach 1930-1935 z ramienia Chrześcijańskiej Demokracji był posłem na Sejm III Kadencji. Pracę na Politechnice Warszawskiej rozpoczął w 1916 roku. W 1921 roku został wybrany rektorem, ale w związku z powołaniem go na stanowisko premiera zrezygnował z tej funkcji. Ponownie urząd rektora sprawował w roku akademickim 1923/1924. W latach 1924-1926 był prorektorem tej Uczelni. Po II wojnie światowej kierował katedrą miernictwa. W 1918 roku swój księgozbiór przekazał Zarządowi Miasta Siedlce, który stał się zaczątkiem biblioteki miejskiej. Ufundował również dzwon dla "starego" kościoła w Siedlcach. Zmarł 27 grudnia 1949 roku. Został pochowany na Powązkach w Warszawie.

Przeździecki Henryk (1873-1939)

Biskup siedlecki. Przeniósł stolicę biskupią z Janowa Podlaskiego do Siedlec. Szczególne zasłużony w pracy mającej na celu złagodzenie konfliktów religijnych w odradzającym się państwie polskim. W 1929 r. zorganizował w Siedlcach Kongres Eucharystyczny.

Skomorucha Wacław (1915-2001)

Duchowny rzymskokatolicki i biskup pomocniczy diecezji siedleckiej w latach 1963-1992. Urodził się 21 lutego 1915 roku we wsi Chądzyn położonej na terenie parafii Sterdyń (obecnie diecezja drohiczyńska). Do szkoły powszechnej początkowo uczęszczał w rodzinnej miejscowości, a następnie w Sterdyni. W latach 1929-1934 naukę pobierał w Wyższym Gimnazjum Biskupim w Siedlcach, po ukończeniu którego rozpoczął studia w Wyższym Seminarium Duchownym w Janowie Podlaskim. Święcenia kapłańskie otrzymał 8 września 1940 roku z rąk bpa Czesława Sokołowskiego w katedrze siedleckiej. W latach 1940-1944 był kolejno wikariuszem w Starej Wsi, Ulanie, Radzyniu Podlaskim, Borowiu i Sarnakach. Od 1 lipca 1944 do 15 września 1946 roku pełnił obowiązki administratora w parafii Dołha. Następnie był prefektem Gimnazjum i Liceum im. Tadeusza Kościuszki w Łukowie. Od lipca 1947 do 10 września 1948 roku sprawował urząd administratora w Ugoszczy. W latach 1948-1950 pełnił obowiązki misjonarza diecezjalnego. Od 1950 rok przez osiem lat był ojcem duchownym w Wyższym Seminarium Diecezjalnym w Siedlcach. W latach 1950-1953 studiował jednocześnie na Wydziale Teologii Katolickiej Uniwersytetu Warszawskiego. Pracę magisterską napisał pod kierunkiem ks. bp. prof. Antoniego Pawłowskiego, ordynariusza włocławskiego. Po zwolnieniu z wykonywania posługi ojca duchownego objął w Kurii Biskupiej stanowisko referenta duszpasterstwa, z którego odszedł 1 lutego 1961 roku. Od roku akademickiego 1959/1960 przez trzydzieści siedem lat prowadził zajęcia w seminarium siedleckim. W latach 1960-1963 był jego wicerektorem. W 1972 roku przez jeden semestr pełnił obowiązki rektora. 21 listopada 1962 roku papież Jan XXIII mianował go biskupem pomocniczym diecezji siedleckiej ze stolicą tytularną w Zoarze. Konsekracji biskupiej 21 kwietnia 1963 roku w katedrze siedleckiej dokonał Prymas Polski Kardynał Stefan Wyszyński. Współkonsekratorami byli bp Michał Klepacz, ordynariusz łódzki i bp Piotr Kałwa, ordynariusz lubelski. Bp Wacław Skomorucha, jako dewizę biskupią przyjął słowa "Veritati et caritati" - "Służba prawdzie i miłości". W latach 1963-1992 pełnił obowiązki wikariusza generalnego i dziekana Kapituły Katedralnej. Od 5 czerwca 1965 do 30 listopada 1968 roku był jednocześnie proboszczem parafii katedralnej. Po śmierci bpa Ignacego Świrskiego, ordynariusza siedleckiego, który zmarł 25 marca 1968 roku, został wybrany wikariuszem kapitulnym. Zarządzał diecezją do 24 października tego roku, czyli do czasu objęcia kanonicznej władzy przez bpa Jana Mazura, nowego ordynariusza. Bp Wacław Skomorucha uczestniczył w II i IV sesji Soboru Watykańskiego II. Przez szereg lat na forum Episkopatu brał udział w pracach wielu komisji, w tym środków masowego przekazu. 1 lutego 1992 roku papież Jan Paweł II przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupa pomocniczego. Zmarł 25 sierpnia 2001 roku w Siedlcach. Tam też zgodnie ze swoją wolą został pochowany na Cmentarzu Centralnym przy ul. Cmentarnej.

Staręga Maciej (ur. 1990)

Biegacz narciarski, zawodnik klubu UKS "Rawa" Siedlce. Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Maciej Staręga pojawił się 30 grudnia 2005 roku podczas zawodów Pucharu Kontynentalnego w Zakopanem. Zajął wtedy trzynaste miejsce w sprincie techniką dowolną. W 2008 roku wystartował na mistrzostwach świata juniorów w Valles Menosta, gdzie był między innymi dziesiąty w sztafecie, a bieg łączony na 20 km ukończył na 37. pozycji. Rok później, podczas mistrzostw świata juniorów w Praz de Lys - Sommand jego najlepszym wynikiem było 24. miejsce w sprincie techniką klasyczną. Wystąpił także na mistrzostwach świata młodzieżowców w Otepää w 2011 roku, gdzie w swoim najlepszym starcie - sprincie techniką klasyczną był czternasty.

W Pucharze Świata zadebiutował 20 listopada 2010 roku w Gällivare, gdzie zajął 98. miejsce w biegu na 15 km techniką dowolną. Pierwsze pucharowe punkty wywalczył 15 stycznia 2011 roku w Libercu, zajmując 29. miejsce w sprincie stylem dowolnym. Dzięki temu jest najmłodszym Polakiem który zdobył punkty Pucharu Świata w biegach narciarskich.W sezonie 2010/2011 pojawił się jeszcze kilkanaście razy, ale punktów nie zdobył i w klasyfikacji generalnej zajął 171. miejsce.

W 2011 roku wziął udział w mistrzostwach świata w Oslo, gdzie wraz z Maciejem Kreczmerem zajął 18. miejsce w sprincie drużynowym techniką klasyczną. Indywidualnie zajął 33. miejsce w sprincie stylem dowolnym i 54. miejsce na 15 km klasykiem.

Maciej Staręga z UKS Rawa Siedlce znalazł się w gronie pięćdziesięciu sześciu polskich sportowców, którzy wystąpią na Igrzyskach Olimpijskich w Soczi.

Świrski Ignacy (1885-1968)

Duchowny rzymskokatolicki, profesor Akademii Duchownej w Petersburgu i Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, biskup siedlecki w latach 1946-1968. Urodził się 20 września 1885 roku w Elerne koło Dyneburga (łot. Daugavpils), miejscowości położonej na terenie Semigalii, historycznego regionu wchodzącego obecnie w skład Łotwy. Ochrzczony został w Sanktuarium Maryjnym w Agłonie (łot. Aglona). Pochodził z rodziny szlacheckiej pieczętującej się herbem Lis. Ojciec jego Michał był właścicielem siedmiu folwarków. Początkowo uczęszczał do gimnazjum w Dyneburgu, a następnie w Petersburgu. W 1905 roku rozpoczął naukę w Seminarium Duchownym Archidiecezji Mohylewskiej w Petersburgu. Po dwóch latach dalsze studia podjął w Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Tam też 28 października 1913 roku kardynał Bazyli Pompilj, wikariusz generalny Jego Świątobliwości dla diecezji rzymskiej, udzielił mu święceń kapłańskich. W 1910 roku uzyskał doktorat z filozofii, a w 1914 z teologii. Tuż przed wybuchem I wojny Światowej powrócił do Petersburga, gdzie prowadził zajęcia w seminarium. W 1917 roku został profesorem Petersburskiej Akademii Duchownej. W czerwcu następnego roku, na skutek sytuacji politycznej panującej w Rosji, uczelnia ta przestała istnieć. Ks. Ignacy Świrski po opuszczeniu miasta nad Newą przez kilka miesięcy był dyrektorem gimnazjum polskiego w Dyneburgu. W latach 1919-1921 służył jako kapelan w Wojsku Polskim. 18 września 1921 roku rozpoczął pracę na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. W 1939 roku po zamknięciu Uniwersytetu przez władze litewskie prowadził dalej zajęcia w Seminarium Diecezjalnym. W ramach tej Uczelni dalszą działalność potajemnie prowadził Wydział Teologiczny. W 1942 roku przypadkowo uniknął aresztowania. Niemcy 3 marca tego roku otoczyli seminarium i zatrzymali wykładowców oraz alumnów znajdujących się w budynku. Profesorów uwięziono, a kleryków wywieziono na roboty. Ks. Ignacy Świrski, którego nie było w tym czasie w seminarium, schronił się w Zacharyszkach pod Jaszunami, gdzie pracował jako robotnik rolny w majątku ziemskim. Po zajęciu Litwy przez Armię Czerwoną ponownie podjął pracę w seminarium wileńskim, które po kilku miesiącach zostało w lutym 1945 roku zamknięte przez władze radzieckie. W tej sytuacji abp Romuald Jałbrzykowski, metropolita wileński, na zasadzie kontynuacji działalności przedwojennej, przeniósł Wydział Teologiczny i Seminarium Duchowne do Białegostoku, czyli na terytorium archidiecezji wileńskiej, która pozostała w granicach Polski. W nowym miejscu seminarium wznowiło działalność 8 maja 1945 roku. Jego rektorem został ks. Ignacy Świrski. Kształceniem kleryków kierował krótko, bowiem 12 kwietnia 1946 roku papież Piusa XII wyznaczył go na ordynariusza siedleckiego. Konsekracji biskupiej 30 czerwca w prokatedrze białostockiej dokonał Prymas Polski Kardynał August Hlond. Współkonsekratorami byli abp Romuald Jałbrzykowski, metropolita wileński, i bp Stanisław Kostka Łukomski, ordynariusz łomżyński. Ingres do katedry siedleckiej odbył 4 lipca. Jego pasterzowanie przypadło na trudne czasy. W niesprzyjających warunkach politycznych prowadził odbudowę zniszczonych podczas wojny kościołów i podejmował dzieło odnowy moralnej. Odrestaurował katedrę siedlecką, która ucierpiała znacznie podczas działań bojowych w 1944 roku. Prowadził również zajęcia w seminarium siedleckim. Działalność bpa Ignacego Świrskiego tak scharakteryzował ks. Józef Zawadzki MIC - "Kapłanów otaczał sercem, popierał ruch ekumeniczny, propagował trzeźwość, był jałmużnikiem. Biskup sam obchodził poddasza i sutereny i dzielił się z biedotą wszystkim, co miał. Drzwi jego domu były dla wszystkich otwarte". Zmarł 25 marca 1968 roku w Siedlcach i został pochowany w podziemiach Katedry.

Woszczerowicz Marian Jacek (1904-1970)

Aktor, reżyser teatralny i nauczyciel. Urodził się 11 września 1904 roku w Siedlcach w rodzinie Wojciecha i Czesławy z Jasińskich. Ojciec jego był nauczycielem łaciny. W 1915 roku Jacek Woszczerowicz rozpoczął naukę w siedleckim gimnazjum, którą przerwał pięć lat później, wstępując na ochotnika do wojska podczas wojny polsko-bolszewickiej. W 1922 roku złożył pomyślnie egzamin maturalny w Państwowym Gimnazjum im. Hetmana Stanisława Żółkiewskiego w Siedlcach i rozpoczął studia na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Warszawskiego, które jednak porzucił na rzecz aktorstwa. W sezonie 1924/1925 studiował w Instytucie Reduty w Warszawie, założonym przez Juliusza Osterwę i Mieczysława Limanowskiego. W latach 1925-1927 należał do wileńskiego zespołu "Reduty", w którym oprócz występowania na scenie, był garderobianym i pracownikiem administracyjnym. W czerwcu 1927 roku w Związku Artystów Scen Polskich złożył egzamin aktorski. W tym samym roku wraz z grupą Edmunda Wiercińskiego opuścił "Redutę" i przeniósł się do Poznania. Przed wojną występował na różnych scenach krajowych. Zagrał ponad sto ról teatralnych. Występował między innymi w inscenizacjach Leona Schillera (1887-1954), Edmunda Wiercińskiego (1899-1955) i Michała Znicza (1888-1943). W latach trzydziestych zaczął również sam reżyserować. Na ekranie zadebiutował w filmie "Jego wielka miłość", którego premiera odbyła się 4 marca 1936 roku. Popularność przyniosła mu rola Jemioła w "Znachorze" i "Profesorze Wilczurze", filmach nakręconych w latach 1937-1938 przez Michała Waszyńskiego według powieści Tadeusza Dołęgi Mostowicza. W 1939 roku zagrał główną rolę w "Testamencie profesora Wilczura", filmie Leonarda Buczkowskiego, który powstał z myślą o Woszczerowiczu, jako kontynuacja dwóch wcześniejszych ekranizacji, ale nie według powieści, tylko scenariusza napisanego przez Dołęgę-Mostowicza. Premiera filmu miała miejsce dopiero 27 stycznia 1942 roku. Przed wojną Jacek Woszczerowicz, wciągu niespełna czterech lat, zagrał w siedmiu filmach. Po wybuchu wojny znalazł się na terenach inkorporowanych przez Związek Radziecki. Od grudnia 1939 do czerwca 1941 roku był aktorem Państwowego Polskiego Teatru Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej, prowadzonego przez Aleksandra Węgierkę (1893-1941), który początkowo mieścił się w Grodnie, a następnie w Białymstoku. Po wybuchu wojny niemiecko-radzieckiej wrócił do rodzinnych Siedlec. Na scenie ponownie zaczął występować na jesieni 1944 roku, kiedy to dołączył do zespołu Teatru Wojska Polskiego w Lublinie. Tam też przygotował 29 listopada premierę "Wesela" Stanisława Wyspiańskiego, w którym zagrał również rolę Stańczyka. Przedstawienie to stało się inscenizacją otwierającą historię powojennego teatru w Polsce. Występował na scenach Łodzi, Krakowa i Katowic. Od 1948 roku związany był z teatrami warszawskimi: Rozmaitości (1948-1949), Polskim (1949-1952, 1957-1960), Narodowym (1952-1957) i Ateneum (1960-1970). Występował w przedstawieniach reżyserowanych między innymi przez Erwina Axera (1917-2012), Jana Kreczmara (1902-1985), Marię Wiercińską (1902-1976), Edmunda Wiercińskiego (1899-1955) i Józefa Wyszomirskiego (1909-1982). Zagrał aż w dwunastu inscenizacjach Bohdana Korzeniewskiego (1905-1992), także siedlczanina i absolwenta Żółkiewskiego. Sam po wojnie na scenach teatralnych wyreżyserował dziesięć przedstawień. Występował w radiu i telewizji. Zagrał w siedemnastu spektaklach telewizyjnych. Sporadycznie występował w filmach. W ciągu dwudziestu pięciu powojennych lat wystąpił zaledwie w siedmiu. Z tego "Nawrócony" Jerzego Zarzyckiego (1911-1971) nigdy nie wszedł na ekrany, a "Dwie godziny" Stanisława Wohla (1912-1985) i Józefa Wyszomirskiego (1909-1982) doczekały się premiery dopiero po jedenastu latach od czasu powstania. W filmowej adaptacji "Zemsty" Aleksandra Fredry, przeniesionej na ekran przez Antoniego Bohdziewicza (1906-1970) i Bohdana Korzeniewskiego (1905-1992), zagrał rolę Rejenta Milczka. W latach 1946-1952 wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej, mieszczącej się początkowo w Łodzi, a następnie w Warszawie. Jego pierwszą żoną była aktorka Eliza Fischer (1907-1943), która zginęła w warszawskim getcie. Po jej śmierci ożenił się z Haliną Kossobudzką (1920-1994), również aktorką. Jacek Woszczerowicz zmarł 19 października 1970 roku w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim.

Winter Antoni (1910-1988)

Historyk, regionalista i nauczyciel. Urodził się 23 maja 1910 roku w Siedlcach w rodzinie pracownika Izby Skarbowej. Naukę szkolną rozpoczął w Briańsku (ros. Брянск), gdzie jego rodzinę podczas odwrotu w 1915 roku ewakuowali Rosjanie. Po powrocie w lipcu 1918 roku do Siedlec edukację kontynuował w Szkole Powszechnej nr 4 im. Adama Mickiewicza. W latach 1922-1930 uczęszczał do Państwowego Gimnazjum im. Hetmana Stanisława Żółkiewskiego. Po złożeniu egzaminu maturalnego podjął studia na kierunku historia w Uniwersytecie Warszawskim. W 1936 roku obronił pracę magisterską "Historyczno-topograficzny rozwój miasta Łukowa do XVI wieku", którą napisał pod kierunkiem prof. Stanisława Arnolda, zajmującego się badaniami z zakresu historii gospodarczej i geografii historycznej. Po studiach Antoni Winter odbył dwuletnią bezpłatną praktykę w Gimnazjum i Liceum Państwowym im. Hetmana Stanisława Żółkiewskiego. W lutym 1939 roku rozpoczął pracę zawodową jako nauczyciel historii w Gimnazjum i Liceum Biskupa Podlaskiego w Siedlcach, zwanego popularnie "Biskupiakiem". Podczas okupacji niemieckiej pracował jako urzędnik w Zarządzie Miasta. W tym czasie brał czynny udział w tajnym nauczaniu. Po zajęciu Siedlec przez Armię Czerwoną ponownie podjął pracę w "Biskupiaku". W latach 1949-1952 był pracownikiem Prezydium Miejskiej Rady Narodowej. Do wykonywania zawodu nauczyciela powrócił 1 września 1952 roku, podejmując pracę w Technikum Mechanicznym w Siedlcach (obecnie Zespół Szkół Ponadgimnazjalnych nr 6 im. Gen. Józefa Bema). Dziewiętnaście lat później przeszedł na emeryturę. Po wojnie aktywnie działał w Polskim Towarzystwie Historycznym i Polskim Towarzystwie Turystyczno-Krajoznawczym. Pełnił również funkcję społecznego opiekuna zabytków. Od czasu studiów prowadził badania nad historią Siedlec. W 1969 roku wydał pracę "Siedlce 1448-1918". Jej kontynuacja "Siedlce 1918-1939", ukazała się dopiero w 2015 roku, dwadzieścia siedem lat po śmierci autora. Za życia opublikował również kilkanaście artykułów naukowych i popularnonaukowych poświęconych historii tego miasta. Spora część Jego dorobku pozostaje nadal nie wydana. W 1984 roku w uznaniu zasług Rada Miasta nadała mu godność Zasłużonego Obywatela Miasta Siedlce. Antoni Winter zmarł 16 października 1988 roku i został pochowany na cmentarzu przy ulicy Cmentarnej w Siedlcach. W 1994 roku Rada Miasta jednej z ulic na Osiedlu Romanówka nadała imię Antoniego Wintera.

Żybura Maria (1912-1995)

Pedagog i działacz społeczny, animatorka sportu i rekreacji, krajoznawca. Założycielka i wieloletnia działaczka Towarzystwa Krzewienia Kultury Fizycznej. Propagatorka sportu i rekreacji rodzinnej.

Żółkowska Joanna (ur. 1950)

Aktorka teatralna i filmowa. Związana z Teatrem Powszechnym w Warszawie i Teatrem Scena Prezentacje w Warszawie. Od 1997 roku wcielająca się w postać Anny Surmacz - Koziełło w polskim serialu Klan.

Żółkowska Jolanta (ur. 1955)

Aktorka teatralna i filmowa, siostra Joanny. Związana z Teatrem Scena Prezentacje w Warszawie.